Kadın ile erkek arasında yaşanmış tutkulu aşk öyküleri, edebiyatta işlenmiş olup kültürel mirasın bir parçası olarak her zaman değer görmüşlerdir. Lancelot ile Guinevere’in, Heloise ile Abelard’ın ve Romeo ile Juliet’in büyük aşkları bedensel tutkunun ve manevi bağlılığın sembolleridir. Ama bu tür öyküler birer trajedidir, hem de fazlasıyla aydınlatıcı trajediler.
Aşıklar, toplumla uyum içinde oldukları için değil, ona isyan ettikleri için etkileyicidirler. Hatırlanırlar, çünkü sıradışıdırlar. Aşkları, içinde bulundukları kültürün ahlaki ve toplumsal kurallarına karşı çıkar. Öyküleri trajiktir, çünkü aşıklar bu kurallarca alt edilirler.
Bu aşk öykülerinin trajik doğasında ve aşıkların birbirlerine bağlılıklarının toplum karşısında yılmayan bir meydan okumayı temsil etmesi gerçeğinde saklı olan bir şey vardır. O da bu tür aşkların normal bir yaşam biçimi ya da kabul edilebilecek bir kültürel ideal olarak görülmedikleridir.
Romantik aşk ideali geçmişin karşısında durur. Öncelikle, bireyseldir. İnsanları değiştirilebilir, birbirinin yerine konulabilir birimler olarak gören fikirleri reddeder ve bireysel farklılıklara ve seçimlere en büyük önemi verir. Romantik aşk bencildir ve kişisel mutluluğu bulma peşindedir. Burada bencillikten kasıt, kişisel mutluluğu ve kendini bulmayı en yüksek ahlaki değerler olarak saymaktır. Romantik aşk dindışıdır, laiktir. Aşkta ve cinsellikte, bedensel olanla manevi zevki ve aynı zamanda gündelik olanla romansı birleştirmesiyle romantik aşk, bu dünyaya ve onun sunabileceği heyecan verici mutluluğa tutkulu bir bağlılıktır.
Aşkın tanımı – birbirlerine değer veren bir kadınla bir erkeğin manevi, duygusal, cinsel birlikteliği – tüm bu özellikleri içeriyor.
Aşıkların ruhlarını harekete geçiren müzik, kendi içlerinde ve içinde bulundukları özel evrendedir. Bunu birbirleriyle paylaşırlar, kabile ya da toplumla değil. Bu müziği duymak ve ona hak ettiği cesareti göstermek ise aşkın koşullarından biridir.
