Formül basit: Neye ihtiyacın varsa onu ver. Sevgiye ihtiyacın varsa sevgini ver. Paraya ihtiyacın varsa paranı ver, zamana ihtiyacın varsa zamanını ver. Dostluğa ihtiyacın varsa, dostluğunu ver. Neşeye ihtiyacın varsa, neşeni ver.
Bugün neyi veriyorsan, neyi düşünüyorsan, ne yapıyorsan katlanarak sana dönecektir. Bu bir evrensel yasa. Verdiklerin, beklediğin kaynaktan sana dönmeyecektir büyük olasılıkla. Ama mutlaka geri dönecektir, belki de hiç beklemediğin bir anda, beklemediğin bir yerden. Eğer senin verdiğin kaynaktan sana geri dönseydi buna vermek değil, alışveriş denirdi. Verdiğin için geri dönmesi konusunda beklentiye girersen bu da bir nevi alışveriştir. Umut ettiğin kar için fedakarlık yapıyorsun anlamına gelir. Fedakarlıkla özveri arasındaki temel fark, fedakarlıkta daima bir kar beklentisinin olmasıdır. Fedakarlıkta bir katlanma vardır, keyif değil. Özveride – yani özden verirken – sen keyif alırsın, vermenin kendisi keyiftir.
Televizyonda bir grup öğrenci, başka okula tayini çıkan öğretmenlerini geri getirmek için iki gözü iki çeşme ağlayarak eylem yapıyorlardı. Minik öğrenciler, derse girmiyor, okulun bahçesinde toplanmış bekleşiyorlardı. Minik suratlarda gözyaşları, “Öğretmenlerimizi istiyoruz, onu çok seviyoruz” diye kameralara sesleniyorlardı. Bu sahneyi seyrederken benim de gözlerim doldu. Bu sevgiye layık öğretmenin öğrencilerine özden verdiği aşikardı. Öğrencilerine gösterdiği ilgi ve sevgi ona keyif ve haz veriyordu besbelli. Ona kaç misli geri dönüyordu verdiği ilgi ve sevgi. Öğrenciler onu istiyor, veliler onu istiyordu.
